Od Anubisa CD. Adary

Anubis popatrzył na towarzyszkę, jakby ta co najmniej ogłupiała.

— Zwariowałaś? — wypalił, zanim zdążył ugryźć się w język.

Adara, jak sama przyznała, nigdy nie była w mieście, więc powinien był mieć to na uwadze. Zapewne wiele rzeczy, które dla niego, jako byłego kanapowca, nie były niczym nowym, ją przyprawiały o przerażenie. 

— A wyglądam, jakbym zwariowała? — zmarszczyła nos i prychnęła, najwidoczniej nieco urażona słowami samca. 

— Słuchaj — westchnął ciężko — mamy jedzenie podstawione niemalże pod nos i głupia ulica ma nas powstrzymać?  

— Powiedziałam ci już. Nie mam zamiaru zginąć dla jednego kawałka mięsa.

Anubis pokręcił z politowaniem głową, uśmiechając się pod nosem.

— Kto ci powiedział, że zginiesz? — uniósł łeb i wyprostował się, a zawadiacki wyraz wciąż zdobił jego pysk. — M'lady — zaczął, ale prędko urwał, napotkawszy gniewne spojrzenie suczki. Skulił nieznacznie uszy i odchrząknął. — Przed tobą stoi zaprawiony w boju zawodowiec. Wychowałem się w mieście i znam zasady, na jakich one działają, więc zwykła droga nie stanowi dla nas żadnej przeszkody. Bezpiecznie cię przez nią przeprowadzę.

Wiele psów wstydziło się bycia byłymi kanapowcami. A Anubis? Anubis potrafił puszyć się z tego powodu niczym najwytworniejszy paw, zwłaszcza jeśli w grę wchodziła możliwość popisania się nabytymi w trakcie miejskiego życia umiejętnościami.

Przechylił lekko głowę i utkwił spojrzenie w zmieszanym obliczu Adary, wyczekując jakiejkolwiek reakcji z jej strony. Intuicja podpowiadała mu, że samica walczy sama ze sobą, jak powinna postąpić, mimo to był niemalże pewien jej decyzji, a zarazem swojej wygranej. Jedni powiedzieliby, że był najprościej w świecie zbyt zadufany w sobie, inni natomiast że zna wartość i wpływy własnej perswazji. Niezależnie od opinii innych na temat jego podejścia, przypadkiem czy też rzeczywistym darem przekonywania innych, udało mu się nakłonić suczkę na przekroczenie jezdni u jego boku.

— Niech będzie — mruknęła jakby od niechcenia i machnęła nerwowo ogonem. Wzrok Anubisa posunął gładko za jego ruchem, po czym ponownie skupił się na ślepiach towarzyszki, a sam samiec uśmiechnął się z satysfakcją.

— Nic ci nie będzie — upewnił ją i trącił puszystym zadkiem w biodro. 

Adara popatrzyła na niego spode łba.

— Nie dotykaj mnie bez pozwolenia — warknęła, jednak niewzruszony samiec posłał jej tylko kolejny ze swoich pobłażliwych uśmiechów.

Skoncentrował się na ulicy, kończąc tym samym swoje igraszki ze strażniczką, i rozejrzał dookoła. Dwa auta na lewo, trzecie zza rogiem. Pusto po prawej. 

— Teraz się skup — mruknął pod nosem do stojącej obok suczki. Nie otrzymał odpowiedzi, ale był pewien, że zastosuje się ona do jego zaleceń; być może ten jeden jedyny raz nie postrzegała go jako błazna, który postanowił się do niej przylepić, a jako swojego przewodnika. Od którego zależało jej życie. 

Dla Anubisa nie była to sprawa wyższej wagi. Przekraczanie jezdni było dla niego na porządku dziennym.

Zerknął w lewo, dwa samochody przejechały tuż przed nimi, trzeci rysował się w oddali. Prawa dalej pusta, jak zauważył. Nie było sensu dłużej czekać. 

— Teraz! — rzucił szybko, po czym ruszył naprzód i przebiegłszy przez mokrą drogę, w której odbijały się światła samochodów, wskoczył na przeciwległy chodnik. 

Pojazd jaki obserwował, zbliżał się nieubłaganie, a sam samiec nerwowym spojrzeniem odszukał Adarę, która właśnie w tej samej sekundzie przykleiła się do jego boku, cała spięta. Chłodny podmuch porwanego przez przejeżdżającą za nimi maszynę powietrza otulił ich ciała.

— Żyjesz? — popatrzył na skuloną suczkę z góry i przechylił lekko głowę. 

Tym razem nie został obdarowany uszczypliwą odzywką; strażniczka w odpowiedzi jedynie potaknęła. Domyślił się, że było to spowodowane stresem.  

 — W porządku. Teraz wystarczy zdobyć jedzenie — oznajmił, choć sam wciąż zastanawiał się, jaką taktykę lepiej obrać. Zadowolić człowieka wyuczonymi sztuczkami i wygłupić się przed towarzyszką, czy może porwać trochę mięsa, ale zaryzykować pierwszym lepszym, być może nawet gorszym łupem? 

Westchnął bezgłośnie, po czym zerknął na Adarę i skinął zachęcającą głową, dając jej do zrozumienia, aby ruszyli w kierunku budki z jedzeniem. 

Szli brukowaną alejką, przewijając się między nogami zabieganych ludzi, aż w końcu, zmęczony tym ruchem samiec, poprowadził ich do biegnącego wzdłuż tłocznego traktu parku, gdzie było znacznie spokojniej. Gdzieś między krzewami przewijał się obraz niewielkiego, lecz intensywnie pachnącego mięsem i przyprawami straganu, do którego zmierzali. Nieliczni ludzie spacerowali ścieżkami, czy to samotnie, czy w towarzystwie dzieci lub psów. Raz czy dwa Anubis zerknął z tęsknotą na czworonogi biegnące za rzuconą im piłeczką lub szybujące w powietrzu za dyskiem, nie powiedział jednak nic na ten temat; po pierwsze sam uciekł, po drugie, jak przypuszczał, Adara nie była w stanie go zrozumieć. Nie każdy urodził się kanapowcem, tak jak ty.

Popatrzył na nią, nieco zamyślony, zarówno swoją przeszłością, jak i wyobrażeniami na temat jej dawnego życia, kiedy solidna kropla wody spadła mu na nos. Zmarszczył brwi i uniósł wzrok ku stalowoszarym obłokom.

— Sprężmy się, zaraz znowu zacznie padać. Będziemy musieli poszukać suchego miejsca, żeby zjeść, he? — zastrzygł uszami, kiedy spadły na niego kolejne krople deszczu. 

Bycie mokrym nigdy mu nie przeszkadzało, uwielbiał deszczowe dni, jednak zdarzało się, że w ich trakcie jego tylna łapa zaczynała nawalać i rwać. Przypominała o sobie, przypominała o ostrych kłach, które niegdyś się w niej zatopiły, przypominała także o możliwości całkowitej utraty sprawności na starość.

Choć Anubis nigdy nie zdawał się tym przejmować. 

 

Adara?

Od Amaris

      Wydawałoby się, że nigdy nie była zupełnie wolna.

      To dziwne. Przecież uciekła. Uciekła z więzienia, uciekła przed wyrokiem, uciekła przed śmiercią... Biegła, aż zabrakło jej tchu. Przemierzała lasy, kaleczyła poduszeczki wielotygodniową wędrówką, budziła się zlana potem i bez wytchnienia zmuszała organizm do dalszego wysiłku, do jeszcze jednego kroku, jeszcze jednego oddechu. Wreszcie zawędrowała aż na dalekie, północne wybrzeże Norwegii. Zaszyła się gdzieś na krańcu świata, pośród maleńkiej społeczności w której została zaakceptowana i - o ironio - tworzyła jeden z filarów jej struktury poprzez obejmowane stanowisko. Żyła w cieniu, wychylała się by zrobić co do niej należy, znikała ponownie w cieple własnej, drewnianej chatki. A jednak przeszłość ciągnęła się za nią jak ponury cień, grzechoczący łańcuch przykuty do łap, oddech na karku, muśnięcie leśnego echa... 

     Być może jeszcze dziwniejsze było to, że się jej nie bała. 

     Nigdy, od samego początku, nawet gdy za sprawą ucieczki walczyła o życie. Jej serce usiłowało wyskoczyć z piersi, gardło paliło ogniem, umysł plątał się w chaosie własnych myśli, lecz gdzieś w podświadomości czaił się spokój - przejmujący, dogłębny, właściwy. Zrobiła to, co należało.

     Przemierzała teraz samotnie wilgotną, wydeptaną ścieżkę. Znała tę drogę na pamięć, wykuła ją w swoim umyśle. Znała każdy wystający korzeń, każdą norę, każdą dziuplę na mijanych drzewach - podczas spacerów właśnie takim szczegółom poświęcała uwagę. Pozwalała sobie odpłynąć, rozkoszować się niczym niezmąconą ciszą otoczenia. Korony półnagich drzew chyliły się ponad jej pyskiem, falowały na tle ciemnego nieba. Ich kolory zdawały się być przyćmione; choć za dnia lśniły szczerym złotem i ognistą czerwienią, nocą kryły się w mroku. Niespokojny wiatr kołysał się w ich gęstwinie, strącał umierające liście, obnażał ponure, kanciaste gałęzie, rozczapierzające swe drewniane szpony niczym istoty z koszmarów. Pomiędzy nimi co jakiś czas mignęła samotna iskierka. Ciemne, postrzępione chmury sunęły po czarnym nieboskłonie, odkrywając przed światem ledwie garść rozrzuconych wśród ciemności gwiazd.

     Amaris brodziła w gęstej mgle zalegającej nisko nad leśnym poszyciem. Opadłe liście szeleściły pod naciskiem jej łap, mleczna zasłona zaciskała się wokół niej niczym chłodny oddech mroku. Gdzieś w oddali przemknął jakiś cień, coś zamruczało w zaroślach. Ona jednak szła pewnie, z pyskiem uniesionym ku górze i spojrzeniem bez strachu utkwionym w ciemności przed sobą. Księżyc z rzadka wychylał się zza chmur, jego srebrzysta poświata na moment spływała wśród mgieł i w ciszy lądowała na futrze zielarki. Uśmiechała się wówczas przelotnie, jej wzrok odnajdował lśniący sierp na niebie, po czym ruszała dalej, pogrążona we własnej zadumie. 

      Często spacerowała nocą, lecz tym razem miała określony cel. To nie zdarzało się często. Zwykle wychodziła, gdy ją wzywano, gdy cichy zew rozbrzmiewał w jej sercu, gdy odpowiadała na bezgłośne wołanie... Lub gdy zioła nasenne znów zawodziły jej uodporniony przez lata organizm. Teraz jednak zmierzała w konkretnym kierunku - skórzana torba przewieszona przez ramię kołysała się w rytm kroku, na jej ustach tańczyła stara, nucona przytłumionym głosem pieśń żałobna. Wyraz jej ciemnych oczu był pusty. 

     Wielu w tej sytuacji uznałoby ją za wiedźmę. I mieliby całkowitą rację.

     Niegdyś bała się tego słowa. Rzucano je w jej twarz jako obelgę, szyderstwo, kpinę, a z czasem - jako wyrok. Prześladowało ją, wraz z jej oprawcami, od szczenięcia. Dlaczego? Dlatego, że była pechowa? Dlatego, że tak kochała naturę i pragnęła zgłębiać jej tajniki? Dlatego, że napiętnowano ją już przy urodzeniu? To pytanie również zadawała sobie wielokrotnie, aż wreszcie nauczyła się zbywać je gorzkim śmiechem. Nie potrzebowali powodu. Kiedy tłum szuka ofiary lub winowajcy, znajdzie ją. Tak po prostu. Obiorą cel, skupią się na nim i rozpoczną swój monotonny, nudny proces dręczenia owego nieszczęśnika, który nierzadko zawinił jedynie swoim istnieniem. Łatwo uwierzyć w krzyk tłumu, jeszcze łatwiej się do niego przyłączyć. Czemu ktokolwiek miałby występować przeciwko niemu, skoro tak rozkosznie i prosto jest stać się jego częścią?

     A jednak ona wystąpiła.

     Nic dziwnego. Nikt nie ośmieliłby się choćby skinąć pyskiem wbrew jej woli, a co dopiero jawnie zakwestionować jakąkolwiek decyzję. Młoda księżniczka, pełna ambicji, życia, energii i ciekawości, która z charakterystyczną dla siebie zasadą o nieznoszeniu sprzeciwu wreszcie dobiła się do upartego serca równie młodej, udręczonej przez społeczeństwo wiedźmy. A potem została przez nią zabita.

     Amaris stanęła na brzegu jeziora. Panująca tu cisza zdawała się sięgać głębiej niż ziemskie zmysły. Pusta. Grobowa. Martwa. Usiadła i przez chwilę oddychała spokojnie, wystawiając pysk ku niebu. Jej łapy zanurzyły się w wilgotnej ziemi, usta poruszały się bezgłośnie, wciąż formułując słowa pieśni. Wreszcie sięgnęła do torby, wyciągnęła zeń garść popiołu i świeżych płatków białej dalii, po czym rzuciła je na powierzchnię nieruchomej wody. Zadrżała krótko, zaniepokojona nagłym ruchem; kilka kolistych fal leniwie przetoczyło się przez jezioro. To prosty rytuał, który zielarka kultywowała już od lat w okolicach sabatu Samhain, kiedy to również ludzie wspominali tych, którzy odeszli. Oni zapalali znicze, ona, prócz świecy w oknie, topiła w wodzie popiół i kwiaty. Myślała o swoich bliskich, których losu nie znała. Myślała o niej, bowiem jej los znała aż za dobrze.

     Nachyliła się nad lustrem wody, obserwowała jak łagodne krawędzie naruszonej cieczy wygładzają się i ponownie osiadają w miejscu. Nie ujrzała jednak własnego odbicia. I nie była zaskoczona. Z lśniącego zwierciadła zerkała na nią twarz, którą niosła w głowie przez całą drogę. Młoda suczka, o jasnej sierści i złotych oczach. Amaris mogłaby przysiąc, że poczuła zapach kwitnących w lecie bzów.

     Meredith. Księżniczka. Przyjaciółka. Ukochana. 

     Ta, która ją ocaliła. Ta, którą później zamordowała. 

      Straszna historia. Być może w istocie była czarnym charakterem - okrutną, przerażającą wiedźmą z bajek dla dzieci lub napiętnowanym potworem, za którego uważano ją od szczenięcia. Takie historie miały jednak to do siebie, że rzadko kiedy pokazywały obydwie strony medalu.

     Nikt nie mówił o tym, dla kogo przeznaczona była trucizna. Nikt nie mówił o despotycznym pragnieniu władzy, jakie truło serce młodej dziedziczki na długo przed nieszczęsnym specyfikiem. Nikt nie mówił o postawionym ultimatum, o desperacji, o zdradzie, o cierpieniu... Kto miał mówić? Tylko ona tam była. Jej nie słuchano.

     Prawdziwą opowieść nucił jedynie od czasu do czasu wiatr.

     Zielarka przymknęła oczy, wzięła głęboki, rozedrgany wdech. Tylko jeden. Pozwoliła sobie na jeden szloch, jedną łzę, jedno zakłócenie głębokiego spokoju. I to wszystko. Jej oblicze na powrót przybrało wyraz chłodnego spokoju - jedynie uważny obserwator dojrzałby nutę bólu skrywaną w oczach. 

      Nie żałowała. Nie mogła żałować. Po raz ostatni spojrzała beznamiętnym wzrokiem na srebrzyste lustro i obce odbicie.

     Dotknęła łapą powierzchni jeziora, mącąc martwy obraz. 

 

1022 słów, + 15 j.