Może i czuła delikatne zmęczenie, ale nie na tyle duże, aby nie zgodzić się na dalszy spacer. Jej zdaniem Eny był dobrym towarzyszem do rozmów o dosłownie wszystkim. Liczyła więc, że razem spędzom miło czas, dzięki czemu samica zapomni o swoich zmartwieniach.
Jeszcze chwilkę wstrzymała się przed podjęciem decyzji. Skierowała ślepia ku niebiosom, po czym rzekła:
- Możemy kontynuować spacer - skinęła jeszcze łbem, chcąc dać większą pewność psu, że wybrała tą opcję.
- Więc chodźmy - rzekł Enyalios pogodnym tonem, gestem zachęcając samicę do dalszej podróży.
Kroczyli więc dalej, nie spiesząc się. Eryda wbiła wzrok w horyzont. Przed nimi malował się piękny krajobraz fiordu. Słońce już powolutku zachodziło. Wiedziała, że w tych regionach noc szybciej ukazuje swe oblicze, ale nie był to dla niej jakiś wielki minus. Dopiero w tym momencie dostrzegła, że to miejsce jest po prostu zjawiskowe, bardziej od Anglii, w której gościły bardziej rozległe i niebezpieczne siedliska ludzi.
- Jak się czujesz w nowym miejscu? - Z podziwiania widoku wyrwał ją głos jej towarzysza. Eryda przerzuciła spojrzenie na Enyaliosa, który oczekiwał odpowiedzi z jej strony.
- Na początku było mi trochę ciężko się przystosować - zaczęła, raz kierując spojrzenie na niebo, raz na towarzysza. - Przyznam szczerze, że gdyby nie brat, nie byłoby mnie teraz tutaj - westchnęła, na co Enyalios skinął zrozumiale łbem. - Tęsknię za swoją matką, ale mam nadzieję, że wszystko z nią w porządku. - mówiąc to odrobinę posmutniała. - No ale skupmy się na pozytywach. Czuję się tutaj bezpieczniej niż w Londynie i zdecydowanie jest tutaj piękniej - zakończyła, a jej humor zdążył się poprawić. Nie chciała przekazywać złych emocji w obecności Enyaliosa, chciała żeby pozostali z dobrym nastrojem, aż do końca spaceru.
- A ty jak się tutaj czujesz? - Postanowiła odbić piłeczkę.
<Eny?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz