Od Falki cd. Cheopsa

    — Dzień dobry — odpowiedziała suczka, zamerdawszy długim ogonem. — Mniemam, że jesteś teraz pełnoprawnym członkiem Północnych Krańców.

    — Tak, masz rację — oznajmił. — Wybrałem stanowisko obrońcy. Będę musiał regularnie patrolować granice naszej sfory i bronić wszystkich w razie zagrożenia.

    — Bardzo szlachetnie. — Usiadła i podrapała się za uchem. — Kiedy pierwszy patrol?

    — Jutro.

    — W takim razie — zaczęła — jeśli to nie problem, chętnie się z tobą wybiorę. Aktualnie nie mam żadnych obowiązków.

    — A co z twoją łapą? — Samiec przeniósł wzrok na zabandażowaną kończynę. — Już nie boli?

    — Jest coraz lepiej.

    Przedstawicielka owczarków australijskich uniosła łapę i machnęła raz w przód, raz w tył, by pokazać, że wraca do formy.

    — Mogę zaprezentować ci mój dumny chód, jeżeli zechcesz udać się ze mną do latarni morskiej. Od kilku dni mam ochotę na porządny kawałek świeżego mięsa. — Uśmiechnęła się i nie czekając na odpowiedź towarzysza, energicznym krokiem ruszyła w kierunku spichlerza. — Szybko, bo wszystko nam zjedzą.

    Razem przez kilkanaście minut przedzierali się przez biały puch, a gdy dotarli na miejsce, zauważyli stojącą przy latarni samicę.

    — Witajcie! — zawołała wesoło. — Właśnie uzupełniłam zapasy. Częstujcie się.

    Falka zmrużyła ślepia.

    — Ach, zatem musi być z sekcji łowieckiej — szepnęła do Cheopsa, a następnie, podniósłszy głos, odparła: — Dziękujemy. Miłego dnia.

    Łowczyni uśmiechnęła się i odeszła. Przedstawicielka owczarków australijskich zbliżyła się do drzwi i otworzyła je, zdrową łapą naciskając klamkę. Kiedy weszła do środka, wciągnęła nosem zapach mięsa, a ślina napłynęła jej do pyska; czuła błogość i radość.

    — Smacznego. — Usłyszała i odwróciła się. Jej towarzysz nie wszedł do środka, a na jego pysku malował się delikatny grymas.

    — Dlaczego nie jesz? — zapytała.

Cheops?