Od Erato CD. Concorde'a

Wywróciła oczami, gdy tylko Concorde wspomniał coś o "romantycznych spacerach". Wizja spokojnej przechadzki dwojga kochanków nie pasowała do nich jakoś szczególnie. Im bardziej próbowała sobie coś takiego wyobrazić, tym wyraźniejsza stawała się wizja jednego z nich lądującego w lodowato zimnej wodzie morza, wrzucone tam przez to drugie.

— Wiesz, że powinniśmy wrócić na trening, prawda? Jak na Betę, daję im wszystkim strasznie zły przykład, znikając tak w środku ćwiczeń — roześmiała się cicho. — Nie wspominając już nawet o tym, że im dłużej nas nie będzie, tym większe stanie się prawdopodobieństwo, że nie ma nas oboje. Będą gadać i...

— Niech gadają — przerwał jej. — Pasuje ci to, czy nie, idziemy na ten cholerny spacer — oznajmił i nie oglądając się już na nią, ruszył przed siebie.

Nie miała już zbyt dużego wyboru. Po chwili zawahania, ruszyła za nim.

Kroczyli brzegiem morza, uderzani przez dość silne podmuchy wiatru. 

— Co tak właściwie, oprócz chodzenia, robi się na takich "romantycznych spacerach"? — prychnęła po tym, jak przez chwilę jedynie kroczyli obok siebie w milczeniu.

— A skąd ja to mam niby wiedzieć? — mruknął, posyłając jej kolejny zawadiacki uśmiech. 

— To był twój pomysł — zauważyła, odwzajemniając mu się podobnym wyrazem pyska.

— Posłuchaj, księżniczko. Jakbyś jeszcze nie zauważyła, kompletnie nie znam się na romansach — zatrzymał się, a ona uczyniła to samo w ślad za nim. — Wiem jednak, co można zrobić, gdy przestanie się iść — mruknął i jeszcze bardziej się do niej przysunął.

Już po chwili całowali się w najlepsze. Zaczęli delikatnie, słodko, lecz już po chwili jasne się stało, że to niekoniecznie w ich stylu. Nie byli delikatni, nie byli słodcy. Kłócili się, walczyli, próbowali udowodnić sobie, które z nich dominuje nad tym drugim. Nawet teraz, całując się coraz bardziej namiętnie, walczyli, spierali się i droczyli.

— Erato! — gdzieś z tyłu odezwał się zaskoczony żeński głos. Bardzo dobrze znany Erato zaskoczony żeński głos.

— Kurwa — wysyczała w pysk Concorde'a, myśląc gorączkowo nad jakimikolwiek, nawet najgłupszymi wyjaśnieniami. — Kurwa, kurwa, ja pierdolę — wymamrotała, nie dbając ani o ogólnie pojęte dobre wychowanie, ani o użycie chociaż trochę bardziej wyszukanych i zróżnicowanych przekleństw. — Jestem w dupie — dodała i odwróciła się powoli.

Gdyby mogła, uniosłaby łapy w poddańczym geście. Oto miała przed sobą swoją własną matkę. Matkę, która, wnioskując po jej wyrazie pyska, musiała widzieć przynajmniej część ich czułości. 

— Mamo! — wykrzyknęła z udawaną radością. — Jakie... niespodziewane spotkanie. Co tu robisz? Co u taty? — mówiła szybko, bojąc się tego, co mogło wydarzyć się za chwilę.

— Erato, co to ma znaczyć? — warknęła Laverne, nie dając się nabrać na sztuczną gadkę swojej starszej córki.

— Chodź, pogadajmy w cztery oczy — westchnęła, poddając się. — Poczekaj na mnie, dobrze? — szepnęła do Concorde'a, posyłając mu przepraszające spojrzenie.

Podeszła do emerytowanej Bety i razem z nią odeszła jeszcze kilka kroków dalej.

— Co to ma być? — powtórzyła matka od razu, nie siląc się nawet ani o mniej wrogi ton, ani o ściszenie głosu. — Zwariowałaś? Obściskujesz się z tym... z tym... nieokrzesanym brutalem na środku wyspy, gdzie każdy może was zobaczyć?

— Po pierwsze, technicznie rzecz biorąc, staliśmy na brzegu morza, to nie środek wyspy — zauważyła, wywracając oczami, zanim zdołała się powstrzymać. — To znaczy... — Odchrząknęła, gdy zauważyła wyraz pyska matki. — Całowałam się z nim, mamo. Kocham go. Sama radziłaś mi kiedyś znaleźć sobie jakiegoś samca i się ustatkować, nie rozumiem, jaki masz problem...

— Jaki mam problem?! Jakiej części wyrażenia "wpływowy samiec" wtedy nie zrozumiałaś? Czy ten zbir wygląda ci na kogoś wpływowego, dobrego Betę? Prawie cię zabił, bo wygrywałaś z nim walkę!

— Byliśmy wtedy szczeniakami! Naprawdę, mamo, wyciągać coś takiego. — Pokręciła głową. — A poza tym, kto powiedział, że chcę zrobić z niego Betę? Mówiłam w końcu, że nie chcę partnera, może zostawię go sobie jako kochanka na boku i sama będę rządzić wojskiem, co? — blefowała, z zadowoleniem zauważając, że matce aż dech zaparło z wrażenia.

— Przesadziliście! Ty, ten twój kochaś-zbójnik i twoja siostrzyczka! Wszyscy przesadziliście! — wykrzyknęła, odchodząc, wręcz teatralnie dramatycznym krokiem.

— Pozdrów tatę — krzyknęła za nią Erato wściekłym tonem, a w pamięci odnotowała, żeby porozmawiać z Hebe i dowiedzieć się, o co tak właściwie chodziło Laverne, gdy mówiła, że ona również przesadziła.

Stała w miejscu, starając się uspokoić oddech, gdy Concorde zdecydował się do niej podejść.

— Przepraszam — szepnęła i wtuliła się w niego najmocniej, jak tylko mogła. 

 

Concorde?