STRAŻNIK — ADARA

flickr.com | Ria Putzker

IMIĘ: Miano swe otrzymała od nazwy najjaśniejszej gwiazdy z gwiazdozbioru Wielkiego Psa, czyli Adara.

SKRÓTY: Woli jak jest nazywana po prostu Adara, ale jeśli wymyślisz coś sensownego, może suka zaakceptuje dodatkową nazwę.

MOTTO: Brak.

PŁEĆ: Suka.

WIEK: 3 lata.

DATA URODZENIA: 23 marca.

STANOWISKO: Strażnik.

ODPOWIEDNIK: Magdalena Wasylik

CHARAKTER: Adara maluje obraz swojej postaci zimnymi i posępnymi barwami. Nie, nie jest to żadna gra ani różnorakie maski, ona najzwyczajniej w świecie taka jest. Jej osobowość przeważa głównie introwertyzm, w dużym gronie nie czuje się najlepiej i drażnią ją głośne dźwięki. Nie mówi zbyt wiele, ale proszę nie mylić tego z nieśmiałością, po prostu suka nie czuje potrzeby, aby kłapać nieustannie pyskiem. Dyskusje przeprowadza jedynie, kiedy musi lub gdy przybędzie temat, który ją interesuje. Nienawidzi osób natarczywych, głośnych i energicznych. Równie mocno nie cierpi, kiedy ktoś na siłę wpycha się buciorami w jej życie i stara się ją zmienić. Od razu jakaś niezbadana siła pcha ją prosto w objęcia wściekłości.

Idąc dalej - Adara posiada trochę niepohamowany język, stara się mówić zawsze szczerze, bez żadnego owijania w bawełnę. Idąc tym tropem, samica bywa również nazbyt złośliwa i sarkastyczna, dość często się irytuje. Nie podąża jak błędna owca za tłumem, wyznacza swoje własne ścieżki, otwarcie pokazując innym swoje zdanie.
Nie potrafi postrzegać świata w kolorowych barwach, jej umysł dominuje głównie pesymistyczne i ponure myślenie. Woli nie nastawiać się na coś wielkiego, aby później się nie zawieść.
Chłonie wiedzę jak gąbka, często sięga po najrozmaitsze lektury i nie pogardzi czyimś wykładem, oczywiście jeśli ona sama nie musi wkładać w niego swoich słów.
Dzięki spędzaniu czasu z samotnością i trzymaniu się na uboczu, samica jest doskonałym słuchaczem, jak i wzrokowcem. Bezproblemowo potrafi zarejestrować w głowie dany widok i słowo, co nie raz wykorzystuje do swoich własnych interesów.
RODZINA: 
— Neptun [ojciec] - Zawsze była z nim blisko. Samiec rozumiał swoją córkę, nie łajał jej za malutkie błędy, czy pomyłki, starał się za każdym razem postawić w jej sytuacji. To po jego śmierci doznała wielkiego załamania.
— Amnesia [matka] - Ich relacje nie były ani bliskie, ani też dalekie. Adara widziała, że jej rodzicielka nie jest typem osoby, która marzyła o dziecku. Mimo to zawsze się nią zajmowała, opiekowała, co suka niezwykle doceniała. Jej śmierć również nie była dla Adary obojętna.
PARTNERSTWO: Brak.
POTOMSTWO: Brak.
APARYCJA:

• Rasa: W jej genach przewinęło się zbyt wiele ras, aby była teraz psem z czystym rodowodem. Tak więc samica jest zwykłym mieszańcem.
• Umaszczenie: Czarno-białe.
• Wysokość: 50 cm.
• Masa: 15 kg.
• Długość sierści: Ni długa, ni krótka, po prostu średnia.

CIEKAWOSTKI: Nienawidzi wilków i raczej już nic tego nie zmieni.
HISTORIA: Urodziła się w jakimś lesie, którego położenia geograficznego nie jest w stanie określić. Jej rodzice byli samotnikami, nie potrzebowali stada, aby przeżyć. Z czasem na świat przyszła Adara. Suczka dorastała w normalnych warunkach, a jedynymi psami, z którymi miała jakikolwiek kontakt byli jej rodzice. Czasem spotkała przedstawiciela własnego gatunku, ale nigdy nie wyszła z tego żadna znajomość. Życie trzyosobowej rodziny przebiegało normalnie i spokojnie. Do czasu. Adara była u progu osiągnięcia pełnoletności, kiedy do ich niewielkiej jaskini wtargnęły wilki, chcąc przejąć teren. Amnesia i Neptun ledwie powiedzieli chociażby słowo, a już intruzi rzucili im się do gardeł. Adara przez moment patrzyła się, jak starsze psy bezskutecznie próbują się bronić. Nie chciała skończyć tak samo. Uciekła i zaczęła się tułać po świecie, aż nie dotarła tutaj.
AUTOR: luna#4351 [discord] | lapsi254@gmail.com