— Moją reputację dopiero naprawiam. — wymamrotał po pewnym czasie. Dopiero po chwili zrozumiał, że nie była to najlepsza odpowiedź. — To nie twoja wina... — westchnął. Moje życie dostatecznie już daje mi do zrozumienia, że jestem nieudacznikiem.
Nie opuszczało go wrażenie, że gorzej już być nie może. Potem jednak zaczynał rozumieć, że to dopiero początek tego wszystkiego. Miał dopiero trzy lata, a spotkały go już takie rzeczy.
— Trzeba to wszystko przemyśleć na spokojnie, okej? — spojrzał na nią w końcu. Davonna podniosła na chwilę wzrok, ale po krótkiej chwili ponownie go spuściła. Mojito usiadł na fotelu na przeciw kanapy. Przywódca wpatrywał się przez chwilę w swoje łapy. Zastanawiał się co ma dalej powiedzieć.
— Przyznaję, że to niesamowicie skomplikowana sytuacja. — powiedział w końcu, unosząc nieznacznie swój wzrok. Jego ślepia były pełne żalu. Biały pies westchnął. — To jest coś, czego nigdy nie wyobrażałem sobie, że może mi się przytrafić. To nie to, kim jestem. — zaśmiał się kwaśno, potrząsając przy tym swoją głową. — To prawdopodobnie nie ma sensu.
— Nie, rozumiem. Czuję się tak samo. Nie jestem typem na jedną noc. A przynajmniej nigdy nie myślałam, że jestem.
— Tak, dokładnie. — wypalił, przykuwając tym samym uwagę suczki. — Co o tym wszystkim myślisz? Co... Co chcesz zrobić?
— Chcesz wiedzieć, co myślę... Myślę... — suczka zawahała się na moment. — Co się stało, to się nie odstanie, a teraz będziemy mieli dziecko. Nie chcę go skrzywdzić. Wiesz? — Mojito powoli pokiwał głową.
— Rozumiem i to jest w porządku. — powiedział krótko, wciąż kiwając głową.
— To mniej więcej tyle, ile się spodziewałam.
— To musi pozostać tajemnicą. Nikt nie może nic wiedzieć, dopóki nie zdecydujemy się na poinformowanie kogokolwiek. Czy rozumiesz? — kruczoczarna suczka pokiwała głową.
Utrzymanie tego w sekrecie może nie być tak łatwe jak mu się wydaje. W końcu w pewnym momencie będzie widać po Davonnie, że jest w ciąży.
< Davonna? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz