STRAŻNIK — SVEN

flickr.com | Ksenia Raykova

IMIĘ: Sven.

SKRÓTY: brak.

MOTTO: prawdziwy wojownik nigdy nie ukaże zawartości swego serca.

PŁEĆ: samiec.

WIEK: sześć lat.

DATA URODZENIA: dwudziesty szósty czerwca.

STANOWISKO: strażnik.

ODPOWIEDNIK: Rory McCan

CHARAKTER: Osobowość Svena jest naprawdę ciężka i wyczerpująca, ale nie zrodziła się z niczego; bolesne i przytłaczające wydarzenia ukształtowały go na wzór kogoś, kim w młodości bardzo nie chciał być.

Gdybyśmy chcieli opisać usposobienie mieszańca w niejako humorystyczny sposób, moglibyśmy rzec, że w wielu aspektach pies przypomina charakterystycznego człowieka w podeszłym wieku, dla którego dawne czasy były o wiele lepsze od teraźniejszych, a aktualna młodzież nierzadko bywa niesamowicie niezrozumiała, sowizdrzalska i nieodpowiedzialna. Taki opis jest jednak nieprecyzyjny i krótki, a podobnych charakterystyk przecież nikt nie lubi, prawda?

Często bywa milczący — odzywa się tylko w momentach, w których naprawdę musi, wychodząc z założenia, że zbędne rozmowy są marnowaniem cennego czasu. Sven to stale niezadowolony malkontent, dla którego szklanka jest zawsze do połowy pusta; dostrzega tylko ujemne strony życia, w dodatku jego samoocena jest tak niska, iż nie potrafi sobie wyobrazić, aby ktoś altruistycznie był nim zainteresowany.

Bywa agresywny w niektórych momentach, ale na ogół raczej unika konfliktów i nie narzuca swojego zdania, sporadycznie potrafi nawet przyznać komuś rację. Mimo bycia zgorzkniałym, zgryźliwym samcem, który nie stroni od ironizowania, nie jest jednak egoistą i potrafi czasem wyciągnąć do kogoś pomocną łapę.

RODZINA:

matka — Ulfhild;

ojciec — Bo.

PARTNERSTWO: brak.

POTOMSTWO: brak.

APARYCJA:

• Rasa: mieszaniec.
• Umaszczenie: czerń i biel.
• Wysokość: sześćdziesiąt sześć centymetrów w kłębie.
• Masa: czterdzieści kilogramów.
• Długość sierści: długa.

CIEKAWOSTKI:
- panicznie boi się ognia;

- zdecydowanie należy do zwolenników zimnych temperatur.

HISTORIA: Sven urodził się w zamieszkującym norweskie góry klanie jako pierworodne szczenię szanowanych wojowników, którzy już od pierwszych miesięcy życia swojego potomka wpajali mu do głowy obyczaje, normy i reguły obecne w kręgu, w którym egzystowali. Syn Ulfhild i Bo cieszył się dużą popularnością w klanie; wszyscy go cenili, twierdząc, że będzie wspaniałym wojownikiem.

Faktycznie nim był, ale jedynie do momentu, w którym złamał bardzo istotną zasadę, zakochując się w samicy nienależącej do klanu, ślicznej istocie o dźwięcznym, niezwykle przyjemnym dla ucha mianie.

Początkowo był pewien, że nikt się nie dowie, ale im dłużej brnął w relację z samotniczką, tym bardziej miał wrażenie, że coraz więcej towarzyszy negatywnie się o nim wypowiada, a rodzice, niegdyś tak dumni z syna, którzy z czasem zaczęli się od niego odsuwać, potwierdzili jego obawy.

Pewnego dnia ówczesny przywódca klanu przywołał mieszańca do siebie i zaproponował, aby przyprowadził sympatię. Nieco speszony, ale i rozpromieniony Sven zgodził się i gdy dotarł z wybranką na miejsce, zaczął z zapałem każdemu członkowi klanu z osobna przedstawiać samotniczkę. Towarzysze mieszańca sprawiali wrażenie niepewnych lub zażenowanych, lecz samiec starał się nie zwracać na to uwagi, tłumacząc ich zachowanie uczestnictwem w nietypowej sytuacji, która dotychczas raczej nie miała miejsca.

Kiedy lider zabrał głos, mieszaniec spodziewał się krótkiego powitania, lecz zamiast tego, usłyszał krótkie i przepełnione nienawiścią słowa:

— Brać ją.

Zanim Sven zrozumiał, co się stanie, został przygnieciony do ziemi przez własnego ojca; choć rodziciel posłał mu zatroskane i pełne smutku spojrzenie, mieszaniec poczuł się zdradzony.

— Spójrz, Svenie — warknął przywódca i upewniwszy się co do tego, że pies patrzy, jednym ruchem, jak gdyby od niechcenia, zepchnął samotniczkę z góry. — Powinieneś od samego początku wiedzieć, gdzie lokować uczucia.

Niedługo po tym samiec został wygnany z klanu i włóczył się po całej Norwegii przez następne lata, aż dotarł do Północnych Krańców.

AUTOR: aspasia#2657 | aspasia@interia.pl